Chapter 5

  - kolejne zastępstwo ? - jęknęłam gdy zobaczyłam na ekranie nazwisko chemiczki i napis "świetlica". Szczerze nie wiedziałam jakim cudem w szkole średniej mamy świetlice, ale u nas była. Westchnęłam głośno - przez co parę osób spojrzało na mnie dziwnie - i ruszyłam w kierunku nieszczęsnej świetlicy. Wszystko było by cudownie gdyby nie fakt, że w pomieszczeniu był tylko jeden komputer, a internet w nim osiągał prędkość najszybszego ślimaka w okolicy. W dodatku - cóż za zbieg okoliczności - klasa Beau miała z nami zastępstwo. W tym momencie zastanawiałam się czy wszyscy się na mnie uwzieli czy po prostu mam najzwyczajniejszego w życiu pecha. Usiadłam w ławce w rogu by nie rzucać się ikomu w oczy. Założyłam na siebie bluzę - ja przemytnik - i zarzuciłam kaptur na głowę, do uszu włożyłam słuchawki i puściłam w nich muzykę. Starałam się być niewidoczna, ale chyba mam dzisiaj naprawdę pecha i dosiadł się do mnie pan Yammouni.
  - czemu ty zawsze siedzisz sama?
  - a dlaczego nie ? - odpowiedziałam wymijająco i wróciłam do słuchania " Mika ft. Ariana Grande - Popular Song " 

  - ej no nie bądź taka - zaśmiał się i wyciągnął wtyczkę z mojego telefonu, a na całą świtlicę rozbrzmiała solówka ognistowłosej wokalistki - słuchasz Ariany ? 

  - no tak - powiedziałam pośpiesznie wyłączając utwór - a co ? - usiadłam w poprzedniej pozycji, gdy mój telefon nie wydawał żadnych dźwięków
  - a nie nic tylko brat Beau się z nią spotyka od jakiegoś czasu - usiadł w podobnej pozycji 
  - przedrzeźniasz mnie ? - spojrzałam na niego spod byka 
  - przedrzeźniasz mnie ? - powtórzył 
  - to nie jest śmieszne - w moim głosie nie było ani nutki rozbawienia 
  - to nie jest śmieszne - znów to zrobił 
  - James jest frajerem 
  - ej! - oburzył się 
  - zawsze działa - powiedziałam z dumą w głosie 
  - pan pedzio idzie - powiedziałam pokazując mu na Brooksa - idź 
  - a co nie możemy tu siedzieć ? 
  - nie - spojrzałam na telefon i właczyłam sobie grę 
  - Hej ? - spytał zdezorientowany Beau. Znając życie teraz na migi pytał dlaczego James siedzi właśnie koło mnie. Szczerze? Nie obchodziło mnie to co robi, co pokazuje i co mówi. Niech tylko poprawiąsie moje oceny, a tyle mnie zobaczy. Nie chciałam go lubieć, znać, widzieć. Tyle. Specjalnie żeby go nie oglądać będę się uczyć dokładniej tego głupiego języka. Westchnęłam głośno i zbijałam dalej czerwonym ptakiem drewnane budowle by zbić zielone świnki. Tak gram w "Angry Birds". 

   - Co tam mała ? - usłyszałam Beau, który z pewnością został zmuszony do siedzenia w tej ławce.
   - wiesz jak nie chcesz to tam jest wolna ławka - powiedziałam na odczepne nie odrywając oczu od ekranu telefonu
   - ok ktoś będzie mieć okres - podniósł ręke w w geście poddania się i spojrzał na Jamesa - znam to! - krzyknął, kiedy usłyszał piosenkę w radiu i rozejrzał się. Na świetlicy nie było nauczycieli. Tak babka znów poszła na papierosa czyli jestem zgubiona. Podbiegł do radia i puścił na full. James zamknął drzwi na klucz przez co nikt nie mógł wejść, ani wyjść. Wskoczyli na ławki i zaczęłi tańczyć jakiś ziwny taniec przeplatany z krokami Gangnam Style i Macareny. Wszyscy obserwowali ich ze śmiechem, niektórzy nawet się przyłączyli. Brooks podbiegł do mnie - chodź 

  - ty się chyba źle czujesz - starałam się mówić to wyśmiewającym tonem ale nie poszło najlepiej przez co chłopak dalej się starał wyciągnąć mnie z ławki na stół 

  - YEAH! - krzyknął Sam skacząc z ławki na ławkę. Nie zaliczał się do normalnych ludzi z resztą ja też nie. Skakaliśmy z ławki na ławkę podczas lekcji. Nauczycielka wyszła, a my jak zawsze robiliśmy z siebie dwóch idiotów. Oczywiście nie raz byliśmy przyłapani, ale nie przejmowaliśmy się tym. 
  - dobra teraz skaczemy w przód na czas ! - krzyknęłam stojąc na ostatniej ławce w tyle klasy 
  -  na trzy ! - zaśmiałam się, gdy dzieciaki w klasie wykrzykiwały nasze imiona. Nie dało się zrozumieć z tego nic. Każdy chciał każdego przekrzyczeć co skutkowało jednym wielkim niezrozumiałym hałasem - raz - spojrzałam na 4 ławki w przód przed siebie - dwa - dopiero teraz pomyślałam o tym, że mogę nieźle gruchnąć, ale jakoś specjalnie nie zaniepokoiło mnie to - trzy! - zaczęłam przeskakiwać z ławki na ławkę. Strasznie chwiały się pod moim ciężarem, ale nie na tyle by się złamać lub przewrócić. niestety brat był szybszy i wyprzedział mnie 

  - Ha! jak zwykle wygrałem! - zaczął tańczyć swój
" taniec zwycięstwa" 
  - zaraz jak powiem wszystkim co robisz przed snem to nie będziesz się tak cieszył - pogroziłam mu, a on w ułamku sekundy spoważniał 
  - co powiesz na remis ? 

Z bratem zawsze mieliśmy jakieś dziwne pomysły. A to co wyprawiali 2/5 Janoskians przypominało mi nasze poczynania ponadto. 

  - Brooks spadnę i to nie będzie zabawe - dalej opierałam się mu 
  - jaka ty jesteś sztywna - jęknął i już chciał odpuścić kiedy wstałam 
  - ja sztywna? - powiedziałam urażona - nie jestem sztywna tylko mam wyczucie czasu - weszłam na ławkę - a ty kaleczysz macarenę - ludzie z mojej i chłopaka klasy stali cali osłupiali. Ja. Szkolny odrzutek właśnie stałam na ławce i zaprzeczałam opinii, którą wyrobiłam sobie przez kilka dobrych lat 
  - to pokaż jak powinno to wyglądać  - miał niesamowitą pewnością siebie w głosie. Aż przeszły mnie dreszcze, gdy zbliżył się do mnie wypowiadając słowa. Postanowiłam nie dać mu tej satysfakcji ośmieszenia mnie. Zeszłam ze stołu
  - nie dam ci się ośmieszyć - wszyscy przyglądali się tej scence zszokowani. Ja miałam odwagę stanąć na ławce, rozmawiać z Brooksem i nie dałam mu się podpuścić. Podeszłam do ławki, przy której wcześniej siedziałam i wzięłam swoje rzeczy - po lekcji czekam przy głównym wejściu - rzuciłam wychodząc z klasy w połowie lekcji pierwszy raz po powrocie nie zważając na konsekwencje. Wyszłam głównym wejściem i usiadłam na ławce po prawej stronie. Słońce świeciło więc ściągnęłam marynarkę i kamizelkę zostając w ciemnych rurkach - były one dozwolone - i nieregulaminowym topie. To było moje jedynie wykroczenie. Cały rok łamałam tę zasadę. Nosiłam zwykły top zamiast koszuli, którą otrzymywaliśmy przy zakupie mundurka, oczywiście szytego na miarę. Utyjesz 3 kg nie zapniesz się - Live is Brutal. Wyciągnęłam z torebki okulary typu Aviator i odchyliłam się na ławce dając promieniom słonecznym padać na moją jasną skórę. 
  
  - Jestem - usłyszałam szatyna 
  - wooow odkrycie roku - czyżbym użyła sarkazmu? Od momentu wymierzenia chłopakowi kary przez wicedyrektor zaczęłam zachowywać się inaczej. Byłam odważniejsza. 
  - idziesz czy nie ? - szatyn od dłużeszego momentu coś do mnie mówił, ale jedyne co usłyszałam to pytanie czy w końcu się ruszę z tej jakże wygodnej ławki 
  - przecież wstaję - zapięłam torebkę unikając jakiegokolwiek kontaktu z Brooksem - nie widać ? 
  - ciągle siedzisz - stwierdził 
  - super to może się położę - wstałam i dostrzegłam, że chłopak był ode mnie conajmniej o głowę wyższy 
  - wystarczy, że będziesz stawiać stopy na ziemi na zmianę - włożył deskorolkę między plecy, a plecak. Wyglądało to jak "pajączek" domowej roboty, który powinien korygować wady postawy. On dał to tak jedynie dlatego, że nie miał gdzie schować swoich "czterech kółek". Pokazał mi ręką coś w stylu " panie przodem". Oczywiście w przeciwną stronę. 

  - mieszkam w tamtym kierunku  - pokazałam mmu palcem wskazującym przeciwny kierunek 
  - panie przodem - zrobił identyczny ruch tylko tym razem w prawidłowym kierunku.


______________________

Skończyłam . A rozdział napisałam pod przymusem pewnej czytelniczki, która teraz przytula moje misie na moim łóżu ( własnie dostałam od niej żabą xD ). Pozdrowienia z okolic biurka do okolic łóżka ^^ ( rozmowa o ślinieniu się zawsze spoko  xD )

 A więc to odbiegło zupełnie od rozdziału xD

Jak myślicie co się stanie w domu Corin ?
Czy Beau ma czyste intencje ? 
Czekam na opinię ♥